تــو مــدعـى بــودى درون را نـيـز مـيـبـيـنـى
احـسـاس را در هـر كـس و هــر چـيـز مـيـبـيـنـى !
شــايـد هـمـان بـودى كـه بـايـسـتى كـنـارم بـود
امــا دلِ ديــوانــه ات را ريــز مـيـبـيـنـى !
گـفـتـم كـه ويـران مـيـكـنـم طـهــرانِ غـمـگـيـن را
تـا پـايـتـخـت تــو شــود تـبـريــز ، مـيـبـيـنـى
بـا چـنـگ و دنـدان پــاى چـشـمـان تـو جـنـگـيـدم
افـسـوس ! ايــن ســربــاز را چـنـگــيـز مـيـبـيـنـى
هــر روز كــنـدى از بــهــارِ زنــدگـى بــرگـى
تــقـويـمِ عـمـرم پــر شـد از پــايــيـز ، مـيـبـيـنـى ؟!
در بـازى ات نـقـش مـتـرسـك را بـه مـن دادى
افـتـاده ام در گــوشــه ى جــالـيــز ، مـيـبـيـنـى ؟!
رفـتـى و بـعـد از رفـتـنِ تــو تــازه فـهـمـيـدم
هــر دل كـه دسـتـت بــود دسـتـاويــز مـيـبـيـنـى !
كارى نــدارم ؛ هـر چـه مـى خـواهى بـكـن ، امـا
روى سـگـم را روز رســتـاخــيـز مـيـبـيـنـى . . .
« امید صباغ نو »
اگــــر چـــه گفتـــه بــــودی پــای عـشقـت تــا ابـد مــردی
ولـی روزی که رفـتی خــوانـدم از چـشـمـت ، کـه دلـســردی !
بـه طــرزی وحـشـیـانـه عــاشـق زیـبـایی ات بــودم
بـه جــای عـشـق بـازی ، دایـمــاً بـازی در آوردی !
ارس مـی خـواســت در آغــوش دریــای تــو بـنـشـیـنـد
ولــی بـا ســد قـهـــــرت نـقـشـه اش را بــرمــلا کــردی !
شــدم مـجـمــوعـــه دارِ دردهـــایِ رایـــج دنیـــــا
شــدی بـرعـکس مــن ، مـیــراث دارِ دردِ بــی دردی !
خـیـانـت در امــانـت طـبــق حـکــم شــرع جـایــز نـیـســت
امــانـت بـــود عـشـقــم در وجــودت ، حـیــف نــامــردی !
مــرا بـا خــاک یـکسـان کــرده ای ، ای دشـمـن هــم خــون
تــو را بـا خــاک یـکسان می کـنـم روزی کـــه بــرگــردی !
