مـــا بـه هـــم نمـی رســیـم...!
امّــا
. . .
بهــتـریــن غــریـبه ات مــی مـانــم
کـه تــو را هــمیشـه دوســـت خــواهــد داشــت . . .
دلــــــــــــــــــم گــرفتـه از ایــن شـهــــر
که آدمـهــایـش ،
هـمچــــون هــوایـش نـاپایـــدارنــد . . .
گـاه آنـقـــدر گـــرم کــه نـفـســت میــگیــرد
گاه چــنان ســـرد کـه بــدنــت مـیلـــرزد . . . !
مـــن و تــو ، "مــا" كه نشــــديــم هـيــچ ،
مــن نـيمــی از خــــودم را هــم باختـــم . . . !
هـنـــوز هــم مــرا بــه جـان “تـــــــــــــــــو” قــســم مى دهــند . . . !
مى بـیـنى؛
تنــــــــــــــــــــها مــن نیـستـم
که رفتنــــــــــــــت را بـاور نمـى کــنـم…!!!
