ای دل ! شــدی سـنــگ صــبوری بـــرای همـــــــــــه . . .
همیــشــه شــریـک دردهـــایــشــان بــودی و هـمنشــین دل خـــرابـشان . . .
همـیشـــه لــحـظــه هـــای تنــهایــیشــان بــا تــــو تقــســیم مـی شــــد
و بغــض هـــای گلــوگــیرشــان بــا گــریــه بــر شــانــه هـــای تـــــو جــــــاری می شـــد . . .
ولی کـــــــــــــــاش می دانستند درد تو کمتر نیست، حال تو بهتر نیست..
کـــــــــــاش می تــوانــستی فـــــریاد بــزنی کــه تنــهایــی درد دارد و چـــه ســخـت است . . .
امـــــا مــلالــی نـیســـت ! شــــــــاید، شاید قســمتــت ایــن بــود . . .
درد کــشیده بـــاشی تـــا بــفهــمی حـــــال دلــی را کــه درد امــانــش را بــــریـــده
و بـــفهـمی نـــگفـــته هـــایــی را که پـــشت ســنگــینی یـــک بغـــض پنــهـــــــان مـــانـــده.
خــــدایــــا تـــنها مــگــــذار دلـــی را کــه هیچـــکــس دردش را نمــی فهــمد ،
چــــــــــــرا کــه خــــود مــی دانی چـــه سخــت است ، تنهایـــــــــــی . . .
