گـــوش کــن !
صـــدای نـفـسـهـای پــایـیــز ، ایــن زیـبـاتـریـن فـصـل خــدا مـی آیــد . . .
نـگــرانـیـهـایــت را از بــرگ هــای درخـتـان آویــزان کـن ؛
چــنـد روز دیـگــر مـی ریــزنـد . . .
حــواســت کـجــاســت ؟!
یـک تــابـسـتـان دیـگــر هـم گــذشـت و هـیـچ مـعـجـزه ای نـشـد . . .
حــالا بـایــد دوبـاره بـه آمــدن پـایــیـز دل خــوش کـنـیـم . . .
پــایـیـزی خـوش رنـگ کـه زرد و نــارنـجــی نـبـاشــد ،
پــایـیـزی کـه دلــت نـگـیـرد و غـروبـش غـــم نـداشـتـه بـاشـد . . .
و در کــوچـه پــس کــوچــه هـایـش بـغـض نـبـاشـد . . .
پــایـیــزی کـه ،
مــهــر و آبـان و آذرش تــو را یـاد هـیـچ خــاطـره ی خـیـسی نـیـانـدازد
و دل کـنـدنـش آسـان تــر بـاشــد از دلـبـسـتـنـش . . .
یـک پــایـیــز دوســت داشـتـنـی کـه شــایــد مـــال مــن و تــو بـاشــد ،
مـیـمـانـیـم بـه امـیــد پـایـیــزی کـه نــه از فــاصـلـه خــبــری بــاشــد ،
نـه از درد ، نـه از زخــم ، نـه از جـنـگ و نـه از فـقـر . . .
بــه امــیـد پــایــیـزی کـه وقـتـی بـه آخــر رســیـد ،
جــوجــه ای از جــوجــه هــایـمـان کــم نـشــده بـاشــد . . .
