اسمش را میگذاریم؛ دوست مجازی
اما آنسو یک آدم حقیقی نشسته . . .
خصوصیاتش را
که نمیتواند مخفی کند ...
وقتی دلتنگی ها و آشفتگی هایش را مینویسد وقت
میگذارد برایم،
وقت میگذارم برایش . . نگرانش میشوم دلتنگش میشوم . .
وقتی
در صحبت هایم، به عنوانِ دوست یاد میشود مطمئن میشوم که حقیقی ست . .
هرچند
کنار هم نباشیم هر چند صدای هم را هم نشنیده باشیم،
من برایش سلامتی و شادی
آرزو دارم هر کجا که باشد...
