راضـی ام بــا تــو اگـــر ســهـم دلــم غــم بـشــود

و بـهـشـت مـــن اگــر بــا تــو جـهــنـم بـشـود

روی ایــن سـیـنـه ی تـــبــدار تـب آلــود هــوس 

گـنـهـی نـیسـت اگـر دســت تــو مـرهــم بـشـود

چـه گـنـاهـی چــه حــرامی چـه کـسی گـفـتـه کـه دل

بــایــد از روی قــوانــیـن بــه تــو مـحــرم بـشــود 

مــن از ایــن غـصـه بـه جــان آمــده ام ، بـی دیــنـم

دیــن اگــر بـاعـث ایــن غـصـه و ایــن غــم بـشـود

کافــرم کافـر مـطـلـق بــه هــواداری تــو

چــه شـود کـفـر اگـر چــاره ی آدم بـشــود . . . ؟!

گـنـه سـت ایــن کـه اگــر بـا تــو بـمـانـم . . . ؟! بـه درک !

بـگــذاریــد دلــم اهــل جـهـنــم بـشـود . . .

برایــت قهـــوه میـــریزم، کمی‌ شـــیر، دو قاشــق شـــکر . . . [  !  ] 

میگـــذارم جلـــویت روی میـــز،

گلــدان گل را کنارتـــر میگـــذارم تـا بهتر ببینــــمت . . . 

قیافــه جــدی به خــودم میـــگیرم . . . [  !  ] 

و با لهجـــه‌ای که حــالا برای خــودم هم بیگانــه اسـت ، میـــگویـم : 

قهــــوه ات سـَرد می‌‌شـــود . . . !

هــَر کجــا که هستــی، زودتـــر به خانـــه بیـــا ،

و همانـطور میــــنشینم‌ تــا تـــو یکـــروز بیـایــی . . . [  !  ] 

وقتــی‌ حتــی نبودن آدمهــا برایت قشنــگ می‌‌شــود . . .

خــوابــی کــه تــــ♥ــــو را بــا خـــود نــیـــاورد ؛

مــرگــی ســـت . . .

کــه مـــرا بــا خـــود مــیـــبــــرد . . . { ! }