بــه يــاد ان كـسى كــه چـشـم هـايـش بـــرده جـانـم را
تـفـال مــيـزنــم هـــر شــب مَــفٰـاتــيـحُ الـجَــنـانَــم را
مــن آن آمــوزگارم كـه ســوال از عــشـق مـيــپـرســم
ولـيـكـن خـــود نـمـيــدانــم جـــواب امـتـحـــانــم را
كـمـى از درد هــا را بــا بُـتــم گـفـتــم مـــرا پــس زد
دريــغـا كـه خـــدايــم هــم نمـى فـهــمـد زبــانــم را
بــه قــدرى در مــيـان مــردم خــوشـبـخــت بــدنــامـم
كــه شــادى لـحـظـه اى حـتـى نـمـى گــيـرد نـشــانـم را
تــو دريــايـى و مــن يـک كـشـتـى بــى رونــقِ كُـــهــنـه
كــه هــى بــازيــچـه مـيـگـيــرى غـــرورم ، بــادبــانــم را
شــبـيـه قــاصـدک هـاى رهــا در دشــت مـيــدانـم
لـبـت بــر بــاد خــواهــد داد روزى دودمــانـم را
دلــم مـى خــواهــد از يـک راز كــهــنـه پــــرده بـردارم
امــان از دسـت وجــدانــم كـه مـى بـنـدد دهــانـم را
« سید تقی سیدی »
از ایــن دیــار بـی کـسی چــه بـی بـهــانـه مــیـروی . . .
و زیـن دل شکـسـتــه ام چـه عــاشـقــانـه مـیــروی . . .
نــگاه گــرم تــو مــرا امــیـد هــر تــرانــه بــود ،
چــه ســاده نـازنـیــن مـن از ایـن تــرانـه مـی روی . . .
چــه کــرده ام مـگـر تــو را امـیــد زنـدگانـیـم ،
کـه ایـنـچـنـیـن عــزیــز دل ز حـجــم خـانـه مــیـروی ؟
نـگاه ســرد و خـسـتـه ات خـــزان کـنـد بـهــار مــن ،
اکـنــــون که مــن شـکسـتـه ام از ایــن خــرابـه مـیــروی ؟
اگــرچــه مــیـروی عـزیــز ، بـســان شــاپــرک ولــی ،
امــیـد زنــدگانـیـم چــه عــاطـفـانـه مـی روی . . .
« علی شیوایی »
دلــیـل بـیـهــوده نـیـار کـه مــن ســرم نـمی شـود ،
نـگــو کـه قـسـمــتـم نــبـود کـه بــاورم نـمـی شــود !
گــذشـتـی از کـنار مــن کـه بـا غـــریـبـه هـا روی ؟
دگــر چـه گــویـمـت تــو را کـه بـاورم نـمـی شــود . . .
« علی شیوایی »
